Erhan Demirel – Düşsel Yalnızlık

Düşler akar önüme,

içinde yüzerim.

Kandırır beni, insanca hisler,

düşsel yalnızlık bu.

Koşar adım önümü,

arkama alırken,

mutluluk verir,

derin acılar,

mavi gözyaşları.

Belki de ölümün bir rampası bu,

dürüstlük, dürüstlük…

Hadi yürü, hadi!

Devam et yürümeye!

Öğrendiklerinin yoluna git.

Ne o? Yol mu bitti?

Hayır!

Yol yok ki…