Belki Bir Gün

İlmek ilmek sevgi dokudum yüreğimde.

Avuç avuç gül devşirdim gönül gülistanımdan.

Hayalini kurdum hep.

197’inci sokakta,

Belki hüzünlü bir yağmur çiselerken,

Evinin önündeki o ağaç varya, 

Hani yıllara meydan okumuş,

Nice aşklara ve ayrılıklara şahit,

İşte o ağacın altındaki köhne bankta, 

Yanıma gelip oturduğunu,

Bir daha hiç bırakmayacakmışçasına,

Elimi tuttuğunu,

Ve gözlerimin içine bakıp,

Hiçbir şey söylemeden,

Sevgimi hissedebildiğini hayal ettim.

Öylesine güzel bir hayaldi ki,

Kendimden geçmiş bir halde gülümserken,

Aç bir kedinin miyavlamasıyla irkildim.

Ve sen yanımdan yok olup gittin.

7 yıldır her çarşamba günü, 

Seni ilk gördüğüm saat 17:05’te bu bankta seni bekliyorum.

Sessiz sedasız,sen benden habersiz.

Bazen evden çıkıp önümden geçiyorsun,

Bir kuğu zarafeti ile,

O vakit arsızlaşıyor yüreğim,

Sırf varlığımdan haberdar olasın diye,

Ucuz serseriler gibi sana laf atasım geliyor.

Fakat güzelliğin karşısında büyülenmiş, 

Ruhum engel oluyor yüreğime.

Neyse başını ağrıtmak istemem daha fazla.

Haftaya çarşamba günü saat 17:05’te, 

Muhakkak aynı yerde olacağım.

Belki bir gün…

Bir çarşamba…

@ Hakan Barut